طبق این گزارش که توسط معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری تهیه شده است، در دهه اخیر توجه زیادی در کشور به نوآوری و شکل‌گیری اقتصاد دانش بنیان شده و به تدریج ابزارهای سیاستی مختلفی برای حمایت از این بخش توسعه داده شده است که در قالب برنامه‌ها و یا قوانین حمایتی از سوی نهادهای مسئول از جمله معاونت علمی و فناوری طراحی و اجرا شده‌اند. با این حال بررسی برنامه‌ها و قوانین موجود نشان دهنده این موضوع است که اغلب این ابزارهای سیاستی ناظر به طرف عرضه نوآوری بوده و مخاطبان آن‌ها عموماً عرضه کنندگان فناوری شامل؛ دانشگاه‌ها، مراکز تحقیقاتی و شرکت‌های دانش بنیان هستند. نمونه مهم این قبیل ابزارهای سیاستی قانون حمایت از شرکت‌ها و موسسات دانش بنیان و تجاری‌سازی نوآوری‌ها و اختراعات است. علی‌رغم این که تحریک و حمایت از طرف عرضه نوآوری اهمیت بالایی دارد و پرداختن دولت به آن موضوعی کاملا منطقی و اثربخش است اما باید توجه نمود که یکی از مسائل کلیدی در مورد نوآوری‌ها، خصوصاً نوآوری‌های فناورانه، عدم توانایی ارائه دهندگان آن‌ها، که عمدتا شرکت‌های کوچک و متوسط هستند، برای معرفی به بازار در مقیاس مناسب و جلب مشتریان بالقوه و نهایتاً انتشار تمام عیار این نوآوری‌ها می‌باشد. این اتفاق عمدتاً به این دلیل رخ می‌دهد که از طرفی به دلیل جدید بودن و عدم اثبات کارآمدی نوآوری‌ها برای کاربران این نوآوری‌ها پتانسیل لازم برای نفوذ در بازار مصرف را هنوز کسب نکرده و از طرف دیگر شرکت‌های کوچک و متوسط نیز معمولا از شبکه‌های توزیع گسترده و دانش و توانمندی‌های بازاری کافی برخوردار نیستند تا بتوانند نوآوری‌ها را به کاربران بشناسانند و زمینه‌های اثبات آن‌ها را در جهت انتشار مناسب فرآهم آورند. در نهایت گزارش حاضر تلفیقی از سیاست‌های نوآوری تفاضامحور به همراه نمونه‌هایی از این سیاست‌ها در عرصه‌های بین‌المللی و داخلی خواهد بود. همچنین در بخش دوم گزارش سعی بر این شده است تا تحلیلی نسبی در خصوص ابزارهای اثرگذاری دولت‌ها و بازتاب آن‌ها در سیاست‌های طرف تقاضای نوآوری ارائه گردد.

مواردی که با دانلود این گزارش می‌توانید از آن آگاهی یابید:

• ابزار سیاستی طرف تقاضا
• محرک‌های مالیاتی
• کمپین‌های افزایش آگاهی
• حمایت از نوآوری کاربر محور
• و موارد دیگر...