طبق این گزارش که توسط دفتر مطالعات اجتماعی مرکز پژوهش‌های مجلس تهیه شده است، طی سال‌های اخیر نظام حکمرانی توجه و اراده‌ای نسبتاً جدی برای کنترل و کاهش حاشیه‌نشینی، به عنوان یک آسیب اجتماعی، از خود نشان داده است. نمونه‌ای بارز از این وضعیت، تعیین حاشیه‌نشینی به عنوان یکی از پنج آسیب اجتماعی اولویت‌دار کشور در ماده 80 قانون برنامه ششم توسعه بوده است؛ همچنین این آسیب ذیل بخش‌هایی از لایحه برنامه هفتم توسعه نیز مورد تأکید سیاست‌گذاران قرار گرفته است. این اهتمام و توجه که فی نفسه امری مثبت تلقی می‌شود، در شرایطی صورت می‌گیرد که دستگاه حکمرانی تاکنون ملاحظه‌ای اساسی به تجربیات سیاست‌گذاری پیشین در زمینه سکونتگاه‌های غیررسمی نداشته و بهره‌ای از نظام دانش و تجربه موجود حاصل نکرده است. در این زمینه، یکی از لوازم بهره‌مندی از تجربیات پیشین، رصد تاریخچه سیاستی مسئله حاشیه‌نشینی در قوانین برنامه‌های توسعه، تطبیق آن‌ها با یکدیگر و ترسیم روند توجه به این مقوله طی دهه‌های گذشته است. بر این اساس، گزارش حاضر قانون برنامه اول تا ششم توسعه را مورد واکاوی قرار داده و احکام سیاستی مرتبط با مسئله حاشیه‌نشینی را استخراج کرده است؛ در گام بعد روند توجه به این مقوله در برنامه های ۶گانه و احکام مرتبط در لایحه برنامه هفتم توسعه از منظر اجتماعی مورد ارزیابی قرار گرفته و پیشنهادهای مربوطه مطرح شده است.

مواردی که با دانلود این گزارش می‌توانید از آن آگاهی یابید:

• احکام سکونتگاه‌های غیررسمی در قوانین شش‌گانه برنامه
• وضعیت احکام سکونت‌گاه‌های غیررسمی در لایحه برنامه هفتم
• پیشنهاد راهکارهای تقنینی، نظارتی یا سیاستی
• و موارد دیگر...