طبق این گزارش که توسط مرکز پژوهش‌های توسعه و آینده‌نگری سازمان برنامه و بودجه تهیه شده است، مروری بر آثار، پیامدهای برنامه‌ریزی توسعه از اوایل قرن بیستم تاکنون به خوبی اثرات فرایند آن در گذر زمان است. این پیامدها همزمان با رونق برنامه‌ریزی در دهه‌های 1950 تا 1970 به اوج خود رسید و به تدریج با مشخص شدن تناقض‌های برنامه‌ریزی تحت هدایت دولت در دهه‌های 1980 و 1990 فروکش کرد. به طور آشکار برنامه‌ریزی پس از ورود به دوران پس از جنگ سرد، جذابیت خود را به عنوان ابزاری ایدئولوژیک در کشورهای سوسیالیستی و ابزاری اصلاحی در کشورهای سرمایه‌داری از دست داده؛ و با توجه به اهمیت یافتن تمرکززدایی، محلی گرایی و مشارکت در برنامه‌ریزی توسعه، فضاهای رقابتی جدید را به روی کشورهای جنوب در هزاره سوم گشوده است. همچنین برنامه‌ریزی توسعه در ایران از طریق تحول در سازمان برنامه و آغاز برنامه‌های جامع کشور، با تغییر جهانی برنامه‌ریزی همراستا است. تجربه هفت دهه‌ای برنامه‌ریزی توسعه در ابتدا منطبق با گسترش برنامه‌ریزی‌های جامع تحت فضای جنگ سرد بود؛ اما گذار فعلی آن بیشتر تحت پیشران نیروهای جهانی شونده ضرورت جامع نگری و چشم‌اندازنگری در تفکر توسعه و تمرکززدایی در برنامه‌ریزی و اجرای آن است. مارپیچ توسعه در ایران روایتی است که در دهه‌های گذشته ذهن بسیاری از متفکران و حتی مردم دغدغه‌مند به این امر را به خود مشغول کرده؛ آن چنان که اکثر متفکران فرصت‌های آسان‌تر پیشین برای توسعه را از دست رفته و مسیر پیش رو در زمینه دستاوردهای توسعه را بسیار دشوار می‌بینند. مع‌الوصف، این گزارش معطوف به مطالعۀ تطبیقی تجربه برنامه‌ریزی توسعه در جهان از بابت درس آموخته‌ها برای کشور در آستانه برنامه هفتم بوده و چند پیش فرض عمده محتوای کار را پیکره‌بندی می‌کند. این گزارش معطوف به واکاوی روند استثنایی فوق در برنامه‌ریزی توسعه در ایران است و این کار را با مقایسۀ تطبیقی برنامه‌ریزی توسعه در جهان در یک روند بلندمدت قرنی انجام خواهد شد.

مواردی که با دانلود این گزارش می‌توانید از آن آگاهی یابید:

• تحول برنامه‌ریزی توسعه در جهان: روند بلندمدت
• بیان تجربۀ جهانی برنامه‌ریزی توسعه
• دوره بازاندیشی برنامه‌ریزی توسعه
• و موارد دیگر...