طبق این گزارش که توسط پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری تهیه شده است، حوزه میراث فرهنگی گرچه به عنوان مجموعه‌ای از دارایی‌های یک محدوده، یا کشور محسوب می‌شود، اما در چند دهه اخیر دیدگاه‌های جدیدی از سوی سازمان ملل مطرح شده که این حوزه را در زمره دارایی‌های جهانی دانسته و هر گونه آسیب به مؤلفه‌های آن را به منزله در خطر افتادن دارایی‌های بین‌المللی برشمرده است. در سال 1972 توسط این سازمان، کنوانسیون میراث جهانی به تصویب رسید که هدف اصلی این کنوانسیون شناسایی، حفاظت و معرفی محدوده‌های این حوزه خصوصاً محدوده میراث برجسته جهانی به مردم و نسل‌های آتی در جهت حفظ آنها است. در دهه اخیر یکپارچه‌سازی مؤلفه‌های مدیریت میراث جهانی یکی از مهم‌ترین فعالیت‌های این کنوانسیون به شمار می‌رود. این امر در حصول پایه مشترک برای برنامه‌ریزی‌ها و سیاست‌گذاری کشورها درخصوص حفظ و نگهداری محدوده‌های این حوزه و همچنین منطبق نمودن این برنامه‌ها با اهداف کنوانسیون، از جایگاه ویژه‌ای برخوردار است. با توجه به توصیه‌های روزافزون کاربرد مدیریت بر پایه اطلاعات در این حوزه، حجم بالای اطلاعات و خصوصاً تعدد پایگاه‌های گردآورنده اطلاعات، نیاز به یکسان‌سازی مؤلفه‌های اصلی آنها ضروری بوده که این امر ارائه تعاریفی جامع و مانع، به صورت استاندارد و یکسان برای آن‌ها را طلب می‌کند. مجموعه فعالیت‌ها در این راستا از قبیل لزوم ارائه این تعاریف، منجر به تأسیس مرکزی در سال 1992 با مشاوره مرکز بین‌المللی مطالعات حفظ و مرمت اموال فرهنگی و شورای بین‌المللی بناهای تاریخی شد. 

مواردی که با دانلود این گزارش می‌توانید از آن آگاهی یابید:

• میراث فرهنگی
• پایگاه‌های میراث جهانی و میراث فرهنگی
• معیارهای ثبت آثار طبیعی در فهرست میراث جهانی یونسکو
• حوزه وزارت و امور بین‌الملل
• و موارد دیگر...