طبق این گزارش که توسط دفتر مطالعات فرهنگ و آموزش مرکز پژوهش‌های مجلس تهیه شده است، سنت نمایشی ایران، مرهون گونه‌های نمایشی بومی مانند نقالی و عروسک‌گردانی هاست، لیک نمایش‌های مذهبی نیز جنبه‌ای ژرف و پرمعنا را به این سنت افزوده‌اند. تعزیه که در آن واقعه کربلا نمایش داده می‌شود، نقش قابل توجهی در تعالی هنر نمایش داشته، اما در حال حاضر، سبکی از هنر نمایش رواج پیدا کرده که گاها حاوی عناصر ناموزون با فرهنگ ایرانی و اسلامی است. از این رو دغدغه‌هایی در جهت استحاله فرهنگی پدید آورده که نیازمند توجه سیاست‌گذاران و مدیران اجرایی بخش فرهنگ است. در بررسی نظام مسائل هنرهای نمایشی، کمتر اولویت داشتن هنر تئاتر و نمایش در بدنه و ساختار فرهنگی کشور و کمبود سالن‌های استاندارد نمایشی، کم‌توجهی به نحوه بکارگیری نیروهای تربیت یافته در این رشته هنری، اعطای مجوز و نمایش آثاری که کمتر سنخیتی با فرهنگ بومی و دینی جامعه دارند، عمده مشکلات و چالش‌های این حوزه است. پیشنهاد می‌شود حمایت مالی از اجراهایی با بهره‌گیری از منابع غنی دینی و بومی به منظور ارتقای سطح نمایشنامه‌ها و داستان‌پردازی‌ها در اولویت قرار گیرد و استعدادهای موجود جذب، ارتقا و بکارگیری شوند. لازم است نظارت بر محتوا و نحوه نمایش برمبنای مؤلفه‌های سبک زندگی ایرانی و اسلامی باشد و به مطالبات اهالی تئاتر و حل مسائل صنفی و استفاده از شیوه‌های جدید حمایتی و سرمایه‌گذاری در بخش هنرهای نمایشی، برجسته کردن تئاترهای بزرگ میدانی به واسطه فراهم نمودن فضای نمایشی وسیع، اما موقت و ارزان پرداخته شود.

مواردی که با دانلود این گزارش می‌توانید از آن آگاهی یابید:

• مرور اسناد بالادستی پیرامون هنرهای نمایشی
• ارزیابی وضعیت هنرهای نمایشی
• وضعیت هنرهای نمایشی به لحاظ آماری
• نهاد هنرمندان تئاتر
• و موارد دیگر...