طبق این گزارش که توسط دفتر مطالعات بخش عمومی مرکز پژوهش‌های مجلس تهیه شده است، سابقه طرح های مطالعاتی شناسایی مناطق محروم کشور به سال های ابتدایی پس از انقلاب اسلامی برمی گردد که دلالت بر اهمیت مسئله دارد. این مطالعات را در مجموع می توان به ۱۱ دوره تقسیم کرد که بررسی گزارش های موجود از مراحل اجرای این پژوهش ها، آسیب شناسی فرایند شناسایی، بررسی تغییرات جغرافیای مناطق محروم کشور و از همه مهم تر تحولات دیدگاه سیاستگذار به پدیده محرومیت را در طول زمان ممکن می سازد. توجه به مفهوم شدت محرومیت (طبقه بندی مناطق محروم)، به کارگیری شاخص تجمیعی برای تعیین مناطق محروم، توجه به سطح مطالعاتی مناطق محروم (از نظر تقسیمات کشوری)، درگیر کردن مقامات محلی در سازوکار تعیین شاخص های محرومیت، تأکید بر سیاستگذاری چندجانبه (و نه محدودسازی آن به توزیع اعتبارات بودجه ای) برای رفع محرومیت مناطق و توجه به موضوع آمایش سرزمین، از جمله نقاط قوتی است که در سیر این مطالعات مطرح گردیده، اما عمدتاً ترتیب اثر داده نشده است. در مقابل، نامشخص بودن کاربرد فهرست مناطق محروم کشور برای سیاستگذار، درک مبهم سیاستگذار از پدیده محرومیت، تقلیل موضوع «شناسایی مناطق محروم» به «مکان یابی کمبودهای زیرساختی کشور»، اعلام زودهنگام شکست طرح مطالعاتی شناسایی مناطق محروم کشور و عدم مواجه صحیح با سطوح مختلف محرومیت، مهم ترین نقاط ضعف این مجموعه طرح ها به شمار می رود که موجب زیرسؤال رفتن کاربرد این طرح ها گردید و در نهایت نیز متوقف شد. طرح های مطالعاتی شناسایی مناطق محروم را با همه فراز و فرودهای آن می توان محور تلاش های سیاستگذار برای درک بهتر از مسئله محرومیت دانست که کنار گذاشتن آن را در ابتدای قانون برنامه اول توسعه کشور می توان نقطه شروع جدایی فرایند برنامه ریزی محرومیت زدایی از واقعیت های محرومیت زدایی عنوان کرد.

مواردی که با دانلود این گزارش می‌توانید از آن آگاهی یابید:

• تاریخچه مطالعات و طرح‌های شناسایی مناطق محروم در ایران
• تحولات جغرافیای مناطق محروم کشور در گذر زمان
• آسیب‌شناسی مطالعات شناسایی مناطق محروم کشور
• و موارد دیگر...