طبق این گزارش که توسط موسسه مطالعات و پژوهش‌های بازرگانی تهیه شده است، سازمان همکاری شانگهای در سال 1996 از سوی پنج کشور هم مرز چین، روسیه، قزاقستان، قرقیزستان و تاجیکستان با یک گردهمایی در شهر شانگهای ذیل عنوان اولیه شانگهای 5 تشکیل شد؛ هدف اولیه این سازمان را می‌توان در قالب حل اختلاف‌های مرزی و منطقه‌ای، تقویت اعتماد متقابل و خلع سلاح در مرزهای خود و ایجاد کمربند حسن همجواری مرزی ارزیابی نمود. هر چند که می‌توان در چشم‌اندازی وسیع‌تر ایجاد موازنه در برابر نفوذ آمریکا و ناتو در منطقه را یکی از اهداف اساسی این سازمان در نظر گرفت. این سازمان در سال 2004 مغولستان و یک سال بعد ایران، هند و پاکستان و سپس افغانستان و بلاروس را به عنوان عضو ناظر پذیرفت. در سال 2015  با عضویت هندوستان و پاکستان موافقت نمود و این دو کشور در کوتاه‌تر از دو سال همه شرایط برای عضویت کامل این سازمان را اجرا کردند و عضویتشان در ژوئیه 2017  طی اجلاس رهبران کشورهای عضو این سازمان در آستانه، پایتخت قزاقستان، به تصویب رسید. در تاریخ ۱۷ سپتامبر 2021 و در پایان اجلاس بیست و یکم که در دوشنبه، پایتخت تاجیکستان برگزار شد نیز ایران با رای تمام اعضا به عضویت اصلی این سازمان درآمد. هدف این گزارش در حوزه ارزیابی ساختار و فرایندهای اقتصادی و تجاری سازمان همکاری شانگهای و روند عضویت ایران و فرصت‌های تجاری پیش روی کشور در صورت تحقق عضویت کامل قابل تعریف می‌باشد. در بخش اول تلاش شده است تا ساختار اقتصادی حاکم بر سازمان همکاری شانگهای در قالب نهادهای اقتصادی فعال در این مجموعه مورد بررسی قرار گیرد. در ادامه نیز وضعیت تجارت ایران با کشورهای این سازمان بررسی شده است. در بخش بعدی نیز اثرات عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای بر رفاه، حجم تجارت ایران و تجارت انرژی کشور مورد توجه قرار گرفته است. در نهایت نیز موانع موجود در مسیر همگرایی اقتصادی و تجاری در سازمان همکاری شانگهای مورد توجه قرار گرفته است.

مواردی که با دانلود این گزارش می‌توانید از آن آگاهی یابید:

• نهادهای اقتصادی در سازمان همکاری شانگهای
• جایگاه تجاری اعضای سازمان همکاری شانگهای
• ارزیابی اثرات اقتصادی عضویت ایران در سازمان همکاری شانگهای
• موانع موجود در مسیر همگرایی اقتصادی و تجاری در سازمان همکاری شانگهای
• و موارد دیگر...