طبق این گزارش که توسط دفتر مطالعات فرهنگ و آموزش مرکز پژوهش‌های مجلس تهیه شده است، میراث فرهنگی ناملموس به رسوم، نمایش‌ها، اصطلاحات، دانش، مهارت‌ها و نیز وسایل، اشیا، مصنوعات دستی و فضاهای فرهنگی مرتبط با آن‌ها اطلاق می‌شود که جوامع، گروه‌ها و در برخی موارد افراد، آن‌ها را به عنوان بخشی از میراث فرهنگی خود می‌شناسند و از نسلی به نسل دیگر منتقل می‌کنند. این میراث بیشتر از آن که به مکانی خاص تعلق داشته باشد، وابسته به جوامع زنده و کاربست آن‌ها در زندگی روزانه است. اما به هر حال مطابق هر پدیده دیگری دارای مبدأ است و در جایی متولد می‌شود، ولی به واسطه سیر اتفاقات و برخورد با فرهنگ‌ها، اقلیم‌ها و اتفاقات مختلف در طول زمان و تاریخ، زادگاه‌های متفاوت و اشکال جدیدی پیدا می‌کند. درج عناوین میراث ناملموس در فهرست میراث معنوی یونسکو، اقدامی حفاظتی برای شناسایی، معرفی و حفاظت میراث ناملموس با ارزش جهانی و ملی به حساب می‌آید و طبق روالی که یونسکو در پیش گرفته این ثبت به معنای مالکیت یک کشور نسبت به میراثی خاص نیست. بنابراین برخلاف ادعای غیرسیاسی و کارشناسی بودن فرایند ثبت میراث فرهنگی ناملموس در یونسکو، نتایج آن کاملاً سیاسی و اقتصادی شده است. این رویکرد برای کشور ایران به عنوان کشوری کهن با تاریخی چند هزارساله موجبات خسران را فراهم ساخته است. ساده‌ترین نمود آن موج اعتراضات متخصصان و صاحب نظران کشور نسبت به ثبت آثار فرهنگی ناملموس کشور توسط سایر کشورهاست، که این موج را نمی‌توان صرفا مقوله‌ای احساسی و برآمده از ناآگاهی عمومی در نظر گرفت. این گزارش به بررسی ثبت جهانی میراث فرهنگی ناملموس ایران توسط سایر کشورها می‌پردازد.

مواردی که با دانلود این گزارش می‌توانید از آن آگاهی یابید:

• مقایسه دو پرونده مشابه جمهوری اسلامی ایران و جمهوری آذربایجان
• بررسی زمینه و محتوای ثبت پرونده‌های میراث ناملموس
• و موارد دیگر...