طبق این گزارش که توسط دفتر مطالعات اجتماعی مرکز پژوهش‌های مجلس تهیه شده است، به لحاظ تاریخی، تشکل‌های کارگری در ایران پدیده‌ای نوظهور است. به اعتقاد برخی از صاحب نظران تا قبل از انقلاب مشروطه، تشکل‌های کارگری به مفهوم امروزی آن وجود خارجی نداشته است. لذا، انقلاب مشروطه را می‌توان نقطه عطفی در تاریخ تحولات فکری ایران به شمار آورد که در آن جنبش کارگری ایران و نظام سیاسی جدیدی پایه‌ریزی شد.  شواهد تاریخی نیز مؤید آن است که تحکیم جنبش‌های کارگری در ایران، همواره با تحولات اجتماعی و اقتصادی کلان‌تر و جنبش دمکراسی خواهی و وضعیت جامعه مدنی پیوند داشته است. این تحولات، آثار متفاوتی بر روابط کار صنعتی و تشکل‌های کارگری داشته است. از این رو، فراز و فرودهای جنبش شورایی کارگران در سال‌های نخست انقلاب اسلامی را نیز بدون توجه به رخداد انقلاب و رویدادهای پس از آن نمی‌توان بررسی کرد. بدون تردید، محیط سیاسی پیرامونی تشکل‌های کارگری، ساختار فرصت‌های سیاسی، ماهیت روابط دولت‌ها با نیروهای اجتماعی و ساختارهای غالب در اقتصاد سیاسی ایران، عامل مهم و تعیین کننده‌ای در تشکل‌یابی کارگران است که خود نیازمند آسیب‌شناسی و انجام مطالعه‌ای مستقل و جداگانه است؛ زیرا عملاً مطالعه تشکل‌های کارگری ایران معاصر، بدون در نظر گرفتن تحولات ایجاد شده در ساختار اجتماعی انباشت و آرایش سیاسی رژیم توزیع قدرت و منابع که در رابطه دولت با نیروهای اجتماعی و رژیم کنترل کار انعکاس می‌یابد، غیرممکن است. در مجموع، با توجه به قابلیت‌های رویکرد منابع قدرت در تبیین شرایط ساختاری مؤثر بر عاملیت تشکل‌های کارگری، در این گزارش از رویکرد منابع قدرت، به منظور آسیب‌شناسی تشکل‌های کارگری و بازسازی و احیای آن‌ها استفاده می‌شود.

مواردی که با دانلود این گزارش می‌توانید از آن آگاهی یابید:

• اهمیت احیای تشکل‌های کارگری در ایران
• رویکرد منابع قدرت
• قدرت سازمانی-تشکیلاتی
• قدرت ساختاری
• و موارد دیگر...