طبق این گزارش که در فصلنامه علمی مطالعات راهبردی سیاست‌گذاری عمومی منتشر شده است، از نظر تاریخی، تا دهۀ 1970 و به ویژه اولین کنفرانس بین‌المللی سران دولت‌ها، مشکلات زیست‌محیطی جنبه‌ای محلی و نهایتا ملی داشتند و بی نیاز از توجه بین‌المللی بودند. با گسترش فعالیت‌های تخریبی زیست‌محیطی توسط بشر، به تدریج برخی از مسائل زیست‌محیطی مثل آلودگی هوا و آب نیازمند توجه جدی شدند. در اواخر دهۀ 1980 پس از ظهور مشکلاتی مثل نازک شدن لایه ازُن و از میان رفتن تنوع زیست‌محیطی، لزوم همکاری دولت‌ها برای مدیریت مشکلات زیست‌محیطی بیش از پیش احساس شد. از آن زمان تاکنون دولت‌ها مجموعه‌ای از تدابیر جهانی و بین‌المللی را برای حل مسائل زیست‌محیطی در قالب کنفرانس‌ها و تشکیل سازمان‌های زیست‌محیطی اندیشیده‌اند. در برخی از موافقت‌نامه‌ها ازجمله پروتکل کیوتو و موافقت‌نامۀ پاریس چارچوب‌های الزام‌آوری برای حفاظت از محیط زیست تعیین شده و بر لزوم تلاش جمعی همۀ کشورهای جهان، اعم از توسعه یافته، نوخاسته و در حال توسعه تأکید شده است. فراتر از این، امروزه تعهد به همکاری همۀ کشورهای جهان در حفاظت از محیط زیست در بسیاری از اسناد بین‌المللی ازجمله کنفرانس استکهلم، کنوانسیون ریو، برخی قطعنامه‌های مجمع عمومی سازمان ملل و آرای قضائی محاکم بین‌المللی به عنوان یک اصل شناخته شده محسوب می‌شود. در این گزارش ابتدا به بررسی نظری رژیم‌های همکاری از منظر نوگرامشی‌گرایی، رویکرد آن به روابط دولت، بازار و هژمونی نیروهای سرمایه جهانی می‌پردازیم و در ادامه موانع همکاری مؤثر دولت‌ها را در سه محور هنجارسازی، تولید گفتمان و انقلاب منفعل تجزیه و تحلیل می‌کنیم.

مواردی که با دانلود این تحقیق بازار ایران می‌توانید از آن آگاهی یابید:

• نوگرامشی گرایی و رژیم‌های همکاری بین‌الملل

• دولت، بازار و جامعۀ مدنی

• هژمونی نیروهای سرمایۀ جهانی و شکل‌گیری بلوک تاریخی

• ایجاد قوانین و ساز و کارهای زیست‌محیطی

• و موارد دیگر...