طبق این گزارش که توسط دفتر مطالعات اجتماعی مرکز پژوهش‌های مجلس تهیه شده است، تشکل های اجتماعی به عنوان نهادهایی مؤثر در حل مسائل اجتماعی شناخته می‌شوند. اصطلاح شبکه به مجموعه‌ای از شبکه‌های اجتماعی اطلاق می‌شود که در موضوع یا هدفی مشترک گردهم می‌آیند و کنش‌های هماهنگ و منسجمی در زیست بوم اجتماعی کشور انجام می‌دهند. وجود شبکه‌هایی توانمند از تشکل‌های اجتماعی می‌تواند منجر به افزایش قدرت و تأثیرگذاری، هماهنگی در برابر چالش‌های پیچیده، اشتراک دانش و تجربه، استفاده بهینه از منابع، ارتقای اعتبار و افزایش تاب‌آوری تشکل‌های اجتماعی در کشور شود. گزارش حاضر پس از بررسی وضعیت شبکه‌های تشکل‌های اجتماعی در ایران، چالش‌های عمده‌ای مانند تعارضات روشی، موازی‌کاری، پوشش ناقص موضوعی و جغرافیایی، اختلافات راهبردی و فقدان جایگاه قانونی را شناسایی کرده است. یافته‌ها نشان می‌دهند که نقصان شبکه‌های استانی و ملی، موجب کاهش کارایی و اثرگذاری این گروه از حلقه‌های میانی شده است. برای رفع این موانع، چهار پیشنهاد سیاستی مهم ارائه شده است: نخست، تدوین سند راهبردی شبکه‌سازی با تعریف استانداردهای حداقلی و سازوکارهای حمایتی. دوم، ایجاد سازوکارهای ارزیابی و اعتبارسنجی تشکل‌ها و شبکه‌های آن‌ها. سوم، نهادینه‌سازی حضور نمایندگان شبکه‌ها در نهادهای تصمیم‌گیر و نظارتی. چهارم، تأسیس صندوق حمایتی برای توانمندسازی و تقویت مالی شبکه‌ها. این راهکارها در صورت اجرا می‌توانند به ایجاد ساختاری منسجم، شفاف و اثرگذار برای شبکه‌های تشکل‌های اجتماعی منجر شوند و نقش آن‌ها را در حکمرانی اجتماعی تقویت کنند. اجرای این پیشنهادها نیازمند همکاری بین قوای مقننه و مجریه و مشارکت فعال خود تشکل‌هاست.

مواردی که با دانلود این گزارش می‌توانید از آن آگاهی یابید:

• اهمیت و ضرورت شکل‌گیری شبکه‌ای از تشکل‌های اجتماعی
• بررسی فقدان نمایندگی ساختاری
• اختلاف در الگوهای کنشگری
• و موارد دیگر...