طبق این گزارش که توسط دفتر مطالعات فرهنگ و آموزش مرکز پژوهش‌های مجلس تهیه شده است، ایده مدارس هیئت امنایی همواره به عنوان یکی از ایده‌های تحولی در نظام آموزش وپرورش مطرح بوده است. معتقدان به این ایده به دنبال افزایش کیفیت و عدالت آموزشی با تفویض اختیارات گسترده به مدیران ( به صورت خرید خدمات ) و ایجاد مشارکت جامعه در اداره مدرسه هستند. اولین آیین‌نامه مدارس هیئت امنایی پس از تصویب برنامه چهارم توسعه در سال ۱۳۸۳، تدوین شد و با اصلاح و تصویب مجدد در اول اردیبهشت ماه سال 1388 تحت عنوان آیین‌نامه توسعه مشارکت‌های مردمی به شیوه مدیریت هیئت امنایی در مدارس از سوی شورای عالی آموزش و پرورش، گستره این مدارس افزایش یافت. اکنون با گذشت ۱۹ سال از شکل‌گیری ایده مدارس هیئت امنایی، بررسی وضعیت عملکرد آن‌ها نشان می‌دهد که اهداف مندرج در آیین‌نامه مذکور عملیاتی نشده و عموماً مشارکتی از سوی هیئت امنا به استثنای برخی موارد ایجاد نشده است. از سوی دیگر با وجود آن که بر اساس ماده 10 و 12 آیین‌نامه، دریافت شهریه در این مدارس غیرقانونی و دریافت هزینه فعالیت‌های آموزشی و پرورشی فوق برنامه نیز صرفاً به صورت داوطلبانه و بدون الزام دانش‌آموزان به شرکت در این کلاس‌ها تعیین شده است، اما اکنون به دلیل تقاضای بالای ثبت‌نام، عملاً دریافت شهریه در این مدارس به شرطی تعیین کننده بدل شده است. در واقع مدارس هیئت امنایی نه تنها به هدف ایجاد مشارکت نرسیده‌اند، بلکه با تبدیل مدارس با کیفیت دولتی به هیئت امنایی و دریافت شهریه، موجب شده‌اند که بخش بزرگی از ظرفیت‌های آموزش وپرورش از دسترس عموم دانش‌آموزان خارج شده و مدارسی غیررایگان با شهریه‌ای کمتر از مدارس غیردولتی شکل گیرد که به معنای تعمیق ناعدالتی‌های آموزشی است. در این گزارش به بررسی دلایل عدم موفقیت الگوی مدارس هیئت امنایی پرداخته و در سه سطح سیاستی، ستادی و آیین‌نامه‌ای پیشنهادهایی ارائه شده است.

مواردی که با دانلود این گزارش می‌توانید از آن آگاهی یابید:

• پیشینه تقنینی مدارس هیئت امنایی
• بررسی آیین‌نامه مدارس هیئت امنایی و تاریخچه آن
• گزارش وضع موجود مدارس هیئت امنایی
• تعداد مدارس هیئت امنایی و نسبت آن‌ها به کل مدارس
• و موارد دیگر...