طبق این گزارش که توسط دفتر مطالعات زیربنایی مرکز پژوهش‌های مجلس تهیه شده است، طی دهه گذشته، تعداد ناوگان اتوبوسرانی فعال در شهرهای کشور حدودا به نصف کاهش یافته است. به طور خاص در تهران، تعداد اتوبوس فعال در ناوگان عمومی شهر از حدود 6500 دستگاه در ابتدای دهه 1390 به کمتر از 3 هزار دستگاه در سال 1401 رسیده است .فرسودگی ناوگان اتوبوسرانی در اغلب کلان شهرهای کشور نیز بیش از 50 درصد است. از سوی دیگر، بررسی روند تغییرات کیفیت هوا در سال‌های اخیر نشان دهنده مواجهه بیشتر مردم با آلاینده‌هایی همچون ذرات معلق، اکسیدهای نیتروژن و ازن دارد. مطابق یافته‌های اخیر، نزدیک به 80 درصد از جمعیت شهر تهران به طور متوسط در سال 1401، در معرض هوایی با غلظت ذرات معلق بیش از 35 میکروگرم بر متر مکعب (حد خطرناک) بوده‌اند که دست کم 7 برابر رهنمود سازمان بهداشت جهانی ( 5 میکروگرم بر متر مکعب ) و 3 برابر استاندارد ملی ( 12 میکروگرم بر متر مکعب ) می‌باشد. همزمان شدن معضل آلودگی هوای کلان شهرها با مسئله کمبود و فرسودگی ناوگان حمل و نقل عمومی شهری، برقی سازی ناوگان حمل و نقل عمومی را به یک راهکار جذاب برای دولت و شهرداری‌ها تبدیل نموده است. با این وجود، نگاه دقیق‌تر به راهکار برقی سازی ناوگان حمل و نقل عمومی و بررسی تجربیات جهانی و مطالعات ملی در شهرهای تهران، کرج و اصفهان نشان می‌دهد عدم بررسی دقیق جوانب چنین رویکردی می‌تواند موجب شکست در پیشبرد آن شود. به نظر می‌رسد اجماع فعلی نهادهای تصمیم‌گیر بر حمایت از تأمین ناوگان حمل و نقل عمومی غیرریلی پس از حدود یک دهه کم توجهی به این حوزه، فرصتی کم نظیر برای بهبود کمی وکیفی ناوگان اتوبوسرانی شهری فراهم آورده و ضروری است این اعتبارات با دقت نظر کافی به سمت طرح‌هایی هدایت شوند که بیشترین منفعت را به لحاظ کاهش ازدحام ترافیکی و آلودگی هوا ایجاد می‌کند. این گزارش به بررسی تجربیات جهانی در برقی سازی ناوگان اتوبوسرانی شهری و توصیه‌های سیاستی برای ایران می‌پردازد.

مواردی که با دانلود این گزارش می‌توانید از آن آگاهی یابید:

• سرمایه‌گذاری در توسعه ناوگان حمل و نقل عمومی شهری
• بررسی تجربیات جهانی در برقی سازی ناوگان اتوبوسرانی
• بررسی مطالعات داخلی
• و موارد دیگر...